Proeflokaal de Serre gaat open!

Begin maart opent het volledig vernieuwde Proeflokaal de Serre haar deuren. Ook komt er een nieuwe chef aan het roer. Janet Zandstra deelt binnenkort de lakens uit. Hoewel ze nu nog druk is met sauzen en soppen, kookt ze over van alle leuke en spannende plannen.

Het is nog vroeg, de tuinderij heeft een blauwige gloed. Janet zit binnen bij het raam en leunt een beetje opzij, zodat ze met haar gezicht precies in de zon zit. Ondertussen warmt het houtkacheltje de serre langzaam op. ‘Mijn eerste catering was ruim zes jaar geleden. Ik ben er toen gewoon ingedoken. ‘Waar ben ik mee bezig?’ vroeg ik me soms af. Nu heb ik helemaal mijn plek gevonden.’ Er is niet leukers dan mensen blij maken met lekker eten, legt ze uit. Daarnaast vindt Janet het heerlijk om te experimenteren met nieuwe ingrediënten. ‘Daar kan ik al mijn creativiteit in kwijt. Het zijn vooral de onverwachte ontdekkingen die mij gelukkig maken. Iemand nam laatst zilte groenten van Texel voor me mee, met iets dat mij totaal onbekend was: ijskruid. Wáánzinnig!’

Er is nog eindeloos veel ander lekkers te ontdekken, volgens Janet. ‘Mijn inspiratie is nog nooit op geweest. De beste ideeën ontstaan wanneer ik een nieuwe combinatie van smaken proef. Dan begint er in mijn hoofd direct van alles te borrelen en wil ik er het liefst meteen mee aan de slag.’ Een mooi voorbeeld van een geslaagd experiment is het gevulde brood uit de oven. ‘Wat ik er dan in doe? Champignons, knoflook en verse kruiden, bijvoorbeeld. Het lekkerste is dat de binnenkant van het brood al die smaken opzuigt, als een spons.’ Plotseling kijkt Job, de man van Janet, op van de muur die hij schildert en roept: ‘Vergeet niet de kleeftaart met karamel en noten! Die blijft zo lekker in je kiezen plakken.’

De mensen die hier werken zijn altijd vrolijk.

Rijp knispert onder haar schoenen als Janet even later over het gras loopt. Ze vertelt trots over haar allereerste stamgast: een roodborstje. En ja hoor, binnen een minuut landt er een bol, pluizig vogeltje voor haar voeten. ‘Ik heb niks,’ grinnikt ze. Het roodborstje hipt nog iets dichterbij, maar vervolgt kort daarop zijn zoektocht naar eten. Ook Janet wandelt verder, langs een huisje van stro – zonder biggetjes – en een kruidentuin. Voorzichtig loopt ze verder het land op, tussen de laatste wintergroenten door, terwijl ze vertelt dat het niet alleen door de natuur een fijne plek is. ‘De mensen die hier werken zijn altijd vrolijk en ontzettend gedreven. Dat zorgt voor een leuke, ontspannen sfeer. Ik vind het heel waardevol dat ik er binnenkort zelf ook deel van uitmaak.’

Janet raapt een bevroren blad boerenkool van de grond en bestudeert de ijsbloemen op de onderkant. Dan zegt ze: ‘Het is een onvoorstelbaar mooie werkplek die ik hier heb, op een van de oudste tuinderijen van Nederland. Ik krijg het hele jaar door bijna alles vers van het land, altijd biologisch. Mijn werkdagen worden wel anders dan hiervoor, maar daar staat tegenover dat ik volledig mijn eigen ding kan doen.’ Midden op het omgewoelde weiland draait Janet zich om. Ze kijkt naar de serre, die het lage zonlicht fel weerkaatst. ‘Dat ik nu hier een eigen stek heb, is echt een droom die uitkomt.’